Las mujeres de Orense.

Otra poesia inedita mia, dedicada a las mujeres de Orense ( ou de Ourense, se falo na outra lingua de Rosalia de Castro ), esa hermosa tierra con el terrible fallo de no tener mar.

As de Ourense
son fermosas.
Fillas da Terra da Chispa,
fillas blancas da alborada.
Teñen ollos ben fermosos
e teñen o seu cabelo
preto do meu corazon.
Preto teñen o cabelo
coma plumaxe de corvo,
mais endexamais un corvo
voou alto coma elas.
Alto coma aguias
e forte coma os lobos
da Serra do Caurel.
Dignas fillas de Breogan
loitan por unha terra
xa sen fillos e sen fillas
fuxidos buscando a mar.

Elas viven lonxe dela
mais pensan na sua terra,
terra de xentes caladas
que non dudan en berrar
cando algo non lles gosta,
cando teñen que loitar.

Evidentemente, dedicado respetuosamente a Rosalia, que lo inspiro. ¿La novia, la amiga? No, mis malpensados, Rosalia de Castro. ¿Acaso no es la escritora ( de entre los escritores y las escritoras ) mas conocida y leida por todos los que leen o escriben en gallego?