Poema de Ramon Cabanillas en gallego.
Aunque pueda no parecerlo, esta web es como Galicia, bilingüe. Asi que nada de quejas si no se entiende el siguiente poma, que va dedicado a quien ya sabe quien es:-) :
EN PÉ
(A Luis Porteiro)
¡Irmans! En pé, sereos,
a limpa frente erguida,
envoltos na brancura
da luz que cai de riba,
o corazon aberto
a toda verba amiga,
e nunha man a fouce
e noutra a man da oliva,
arredor da bandeira azul e branca,
arredor da bandeira da Galiza,
¡cantémo-lo direito á libre nova vida!
Validos de traidores
a noite Frouseira
a patria esclavizaron
uns reises de Castela.
Comestas polo tempo
xa afrouxan as cadeas...
¡Irmans asoballados
de xentes estranxeiras,
ergámo-la bandeira azul e branca!
¡E ó pé da enseña da nazón galega cantémo-lo dereito
a libertar a Terra!
¡Irmans no amor á Suevia
de lexendaria historia,
a non morrer sen loita!
¡O dia do Medulio
con sangue quente e roxa
mercamo-lo direito
á libre, honrada chouza!
¡Xa está ó vento a bandeira azul e branca!
¡A oliva nunha man, a fouce noutra,
berremos alto e forte:
A nosa Terra é nosa "
6 comentarios
Amalia Méndez Lombao -
Saúdos.
luis -
frorecida, cuaxada
de rosiñas vermellas
e de rosiñas brancas
Alegrías e penas
son o vento que pasa ;
ás veces como un bico,
ás veces trebonada.
Unha bágoa que surde,
unha risa que estala
son rosiñas que caien
da roseira da alma !
Miña nai que me arrola,
un amor que me chama,
a estreliña da groria
no sendeiro da espranza .
Cando a vida comeza
¡cantas rosiñas brancas !
Un filliño que morre,
un amor que se apaga,
a ilusión que se afoga
no remuíño das ágoas
¡Cantas rosas vermellas
ó mediar a xornada !
Xa son vello, e o vento,
vento de trebonada,
desfolloume a roseira
a roseira da alma.
Pero deste dor da Terra
ferida e escravizada
¡que rosiña vermella !
¡como doi ! ¡como sangra !
kallaikoi -
Lo estoy buscando por internete pero nada. Y no me gustaría tener que comprar el libro solo por ese poema.....
sabeli -
sara -
muy chuloo.
Laura -